Sandy van den Goorbergh

Zoals de meeste professionals in de paardenwereld was ik ook al vroeg verknocht aan deze fantastische dieren. Al op de manege waar ik leerde rijden was ik altijd bezig met het verzorgen en vertroetelen van de ‘zielige manegepony’s’. Dat was destijds vrij vreemd omdat alles nog dichter bij het oude rijden en omgaan met paarden stond, zoals de Cavalerie van weleer. Discipline en ‘het paard moet doen wat je zegt’ was de manier van omgang met de paarden en ze werden compleet uitgebuit.

Destijds al dacht ik vanuit het paard en vanuit ‘hoe voelt het paard zich en wat zou het nodig hebben’. Samen met mijn zus Sylvie lieten we onze lievelings- manegepony’s lekker rennen als ze dat leuk vonden.

Spencer, een veeeel te lieve new forest ‘dressuurpony’ had mijn hart gestolen en Sylvie ging voor arabier Noran, een pony waar eigenlijk niemand bij in de buurt durfde te komen omdat hij op je af vloog en je aanviel. Ondanks de tegenstellingen konden de pony’s het prima met elkaar vinden, werden zelfs naast elkaar gezet door de manege eigenaar om het de zusjes makkelijk te maken.

We ging vaak uit rijden en als de pony’s rust nodig hadden lieten we ze wat grazen aan de hand. Want ze moesten al zo hard werken in de lessen, als wij ze dan een tijdje ‘gehuurd’ hadden gaven we ze vooral rust (tot frustratie van mijn ouders, die natuurlijk graag zagen dat we reden want daarom huurden ze voor ons die pony’s natuurlijk).

Mijn opa, die helaas ver weg woonde, kwam zo nu en dan mee en als echte paardenman (hij had vroeger op het boerenbedrijf van zijn ouders met paarden gewerkt en ze altijd verzorgd) gaf hij ons, lieve kleine meisjes, tips om wat meer overwicht op de paarden te krijgen. Met overwicht had hij zelf geen moeite aangezien hij als politieagent politiehonden trainde. Maar ook over voeding, stemgebruik en omgang leerden wij veel van hem.

En op mijn veertiende kwam de dag… Dat mijn zus en ik onze lievelingspony’s konden kopen! Natuurlijk haalden we ze snel weg van de manege waar ze zo uitgebuit waren dat ze op sterven na dood waren. Lekker een paar maanden laten uitrusten en goed voeren dacht ik maar helaas, Spencer bleef moe.

Na het reguliere diergeneeskundige traject te hebben gevolgd met niet genoeg resultaat, kwam ik terecht bij een holistisch dierenarts die Spencer behandelde. Van hem leerde ik heel veel over emoties bij paarden, homeopathie en natuurgeneeskunde. Ik was altijd al geïnteresseerd geweest in complementaire geneeswijzen en nu wist ik: dit wil ik ook, voor paarden!

Zodoende kwam ik terecht bij Silverlinde en studeerde na 5 jaar af als HBO gediplomeerd natuurgeneeskundig veterinair. Spencer was tegen de tijd van afstuderen helemaal gefixt, een vrolijke fitte pony waar ik dressuur op Z niveau mee reed. Als kind wilde ik altijd al dierenarts worden dus deed ik er nog 2 jaar diergeneeskunde bij op de universiteit van Antwerpen maar dat was niet waar mijn hart lag.

Eenmaal de volwassen status bereikt moest er natuurlijk een woning komen mèt paarden aan huis. En aangezien Spencer al wat ouder was kocht ik er een jong ‘niet verpest’ paard bij, Vana. Vana bleek toch een heel ander verhaal na die lieve Spencer. Vana bleek enorm temperamentvol en daagde me uit op alle manieren. Ze liet me alle hoeken van de bak zien, iedere nieuwkomer kreeg eens een stevige trap want mevrouw wenste niet mee te werken met wat dan ook. Hoe vaak heb ik haar niet willen verkopen omdat ze teveel voor me was. Maar natuurlijk bleef ik naar oplossingen zoeken.

Daar heb ik later als instructeur zoveel profijt van gehad, er is niet 1 probleem wat ik tegenkom dat ik niet met Vana heb doorgewerkt. Met name van ‘agressieve, dominante, gevaarlijke’ paarden ben ik niet onder de indruk want Vana heeft me geleerd hoe ik daarmee om moet gaan.
Niet in staat de rijkunstige problemen op te lossen met allerlei instructeurs, kwam ik terecht bij Josepha Guillaume. Een wereld ging er voor me open, dit sloot helemaal aan bij hoe ik gevoelsmatig als mens in elkaar zat en doordat het zo goed voelde ging ik met Vana sprongen vooruit.

Ook hebben we een aantal jaren bitloos gereden, en veel aan de hand gewerkt. Josepha, zeer uitgebreid onderlegd in de klassieke rijkunst, kwam op haar beurt bij Vana problemen tegen die niet met het ‘standaard klassieke werk’ op te lossen waren waardoor zij ‘out of the box’ ging denken en we samen gingen experimenteren. Hieruit is de Equus Universalis rijkunst ontstaan, voor paarden die niet aan het ideale plaatje voldoen en waarbij het allemaal niet volgens het boekje loopt. Later besloot Josepha een opleiding te starten waarbij mijn zus en ik natuurlijk meteen bij de eerste lichting afgestudeerden zaten!

Ondertussen ging ik steeds meer lesgeven en kreeg ik vaak paarden aangeboden om te ‘corrigeren’. Ik heb ook van deze paarden heel veel mogen leren door hun te helpen met natuurgeneeskunde, bewegingsleer, Equus Universalis training en hun wezen als paard te her- en erkennen en hier gehoor aan te geven.

Op mijn pad kwam ik ook de PRE merrie Reina tegen. Dit was liefde op het eerste gezicht en het rijden voelde alsof alles vanzelf ging. Dit was ik met Vana niet meer gewend en ik kreeg godzijdank de kans Reina te kopen en verder te trainen. Reina had weer andere problemen, meer in het mentale stuk (paniekerig, zenuwachtig) maar dressuurmatig reden we de sterren van de hemel. Zeker vanaf 2016, toen we begonnen met lessen bij Helmut Oberhauser, Bereiter van de Spaanse Rijschool in Wenen. Een fantastische instructeur die alles eruit haalt wat erin zit.

In 2019 vroeg Josepha mij of ik de Equus Universalis opleiding van haar wilde overnemen. Toen was de cirkel rond: Vana en ik stonden aan de voet van het ontstaan van de Equus Universalis rijkunst, en mochten het verhaal nu als docenten gaan voortzetten.
Ik kan me niets mooiers voorstellen dan wereldwijd de olievlek te verspreiden. Voor de paarden. Alles voor de paarden…